Denken denken niet doen

Eerst denken

Al van jongs af aan sta ik bekend als een: 'eerst doen, dan nog niet denken' type. Dat leverde me soms geweldige momenten op, maar veel vaker bracht het me in uiterst penibele - hoewel voor vrienden vaak zeer amusante-  situaties. 

Zoals die keer toen ik in de auto voor het stoplicht stond en me plotseling realiseerde dat ik een belangrijke map op het dak van de auto had laten liggen. Zonder nadenken hees ik mezelf met veel moeite op het gloeiend hete dak van de auto. Waarna ik er niet meer af durfde, omdat ik een rok aanhad die steeds opwaaide. Ik schaam me nog als ik aan de lange file denk, de aanmoedigingen van uitgestapte automobilisten en de vele foto's die met de telefoon werden genomen. Eerst nadenken Jelly, zei m'n opa altijd. Een wijs man. Met visie. 

Verhalen zonder visie

Afgelopen woensdag at er een vriendenstel bij ons. Ik ken ze al vanuit m'n studententijd. Zij werkt in het onderwijs, hij is een bevlogen 'uitvinder' van zaken die het leven van mensen met een handicap makkelijker maken. En een bevlogen verteller van verhalen. Vroeg of laat komt hij tijdens zo'n avond altijd wel met een verhaal over iets dat hij ooit met me heeft meegemaakt. Met groot enthousiasme vertelt hij m'n vriend deze keer dat ik in mijn eerste jaar heel zenuwachtig was voor een mondeling tentamen. Ik had het 's morgens om 10 uur bij een hoogleraar thuis. M'n vriendin, met wie ik toen in een huis woonde, had als rasechte Fries een oplossing: twee Beerenburg, dat zou zeker helpen. Ik heb het tentamen gehaald, maar de hoogleraar en zijn vrouw waren zo geschrokken van mijn rare gedrag, dat ze me bezorgd adviseerden naar de dokter te gaan. 

En vooruitlopend op het vervolg van de maaltijd, vertelde hij ook met een grote grijns dat ik een keer een supertoetje voor hem zou maken. Ik volgde nauwgezet de aanwijzingen van het ingewikkelde recept, om na een uur de laatste zin te lezen: 'en zet nu het geheel afgedekt in de oven'. We hadden geen oven! 

Onderwijs met visie

Mijn vriendin werkt als onderwijscoördinator op een basisschool en wordt altijd helemaal blij als ze over haar projecten vertelt. Ze heeft visie en maakt onderwijs bijzonder. Bevlogen vertelt ze over haar nieuwste project: het verbeteren van taal- en rekenvaardigheden van kinderen door middel van kunst. Na haar verhaal vraag ik haar of ze eens wil praten met een hele bevlogen, leuke meid, met een passie voor duurzaamheid. Ze geeft workshops waarin kinderen de mooiste dingen maken van afvalmateriaal. 

Behoorlijk fel voor haar doen antwoordt mijn vriendin: 'die mensen weren we juist altijd van onze school'! 'Hoezo?' vraag ik niet begrijpend. 'Wij werken vanuit een visie' reageert ze. 'We willen geen losse onderdelen, hoe leuk ze ook zijn. We bedenken vanuit onze visie thema's en daar zoeken we het onderwijs bij. En niet andersom. Ik word er soms zo beroerd van. Al die losse oprispingen. Net als de 21st century skills. Daar worden we ook mee doodgegooid. Ongeacht waar je op dat moment mee bezig bent, moeten we daar dan ineens wat mee. Geen uitstel mogelijk. Wij willen gestructureerd, vanuit een overkoepelende visie werken. Dat geeft de beste resultaten hebben we gemerkt. We gebruiken bijvoorbeeld digitale werkvormen als dat past, maar het is geen doel op zich bij ons'. 

Toetje met een visie

Ik luister naar haar en begrijp wat ze bedoelt. ik herinner me toen ik manager Opleidingen van een groot bedrijf was, dat ik regelmatig tegen 'mijn' trainers zei: 'ja, dat is zeker een leuke werkvorm, maar kijk even naar het doel van de training. Wat draagt die werkvorm daaraan bij'? Ik laat haar materiaal van mijn opleiding bij Edufit zien en vertel dat een van de eerste dingen die ik meekreeg was: 'ICT is geen doel, maar een middel. Het begint met een visie'. 

Eensgezind beginnen we aan het - voor mijn doen behoorlijk ingewikkelde - toetje. Ik ben er erg trots op dat het zo goed gelukt is. Eerst het hele recept gelezen en zoveel mogelijk al van te voren voorbereid. Het is heerlijk. Lekker ontspannen eten ook, zo'n toetje klaargemaakt met visie.