DigiMe?

Welkom in mijn wereld. In die wereld waren computers enorme bakbeesten die harde schijfjes aten en lappen groen-wit gestreepte kettingformulieren uitspuugden. Tennis (2 witte streepjes, 1 wit blokje) en golf (met blokje en 1 wit streepje) waren zo ongeveer de enige spelletjes die je er op kon spelen. Docenten presenteerden nog met krijtborden en overheadprojectors, met als afwisseling af en toe een plaatje op zijn kop of in spiegelbeeld. Op de universiteit leerden we MS dos en Word Perfect. Een telefoon was echt iets anders dan een televisie, of een computer. 

De wereld van mijn studenten is anders. In hun wereld is elke dag een DigiDay. Kennis opdoen, vermaak, communicatie, het gaat allemaal via één van de vele apparaten. Die zijn onderling redelijk inwisselbaar. Film kijken op je telefoon? Geen probleem.  Alles praat met alles en wat er wordt uitgewisseld over jou is niet helemaal duidelijk. Een docent heeft de boot gemist als hij alweer met een Kahoot aankomt. Programmeren leer je op de basisschool en/of tussendoor met vallen en opstaan van je vrienden. In die wereld zijn honderden digitale tools beschikbaar voor docenten. Tools om te toetsen, kennis op te slaan, op te nemen, uit te wisselen of over te dragen. 

De initiële onderdompeling in die wereld is leuk. Wat zijn er enorm veel mooie dingen beschikbaar. Jammer genoeg heeft nog niemand mijn computer geleerd om gesproken instructies op te volgen, dus betekenen al die tools weer het leren van een oneindige hoeveelheid knoppen en combinaties. Daarbij slaat de schrik me toch om het hart; wat moet ik hier allemaal mee als docent? Ik heb niet de tijd om me voor elke les in een hele reeks van mogelijke digitools te verdiepen! Ik wil me toch vooral richten op het organiseren en faciliteren van leerprocessen?

Daar blijkt voor mij in elk geval ook een deel van de oplossing te liggen; geen hoog-intensieve Digitale work-out maar het ontwikkelen van een lichte TPACK.  Technological Pedagogical Content Knowledge,  zoals de officiële vertaling van de afkorting luidt. Het verbinden van Technische, Didactische en vakinhoudelijke kennis en vaardigheden. Dat lijkt dan weer erg op een didactisch model dat Didactiek, Inhoud en Toetsing verbindt. Met die extra T en een O voor Organisatie ga ik aan de slag. Ik leg een DITTO bril over mijn lesopzet om gemakkelijker zicht te krijgen op de inhoud, opbouw, tools en organisatie van mijn lessen en lesmateriaal. Ik merk dat het nu logischer wordt om ook ICT oplossingen te gebruiken om werkvormen in te vullen. Daardoor denk ik meteen weer beter na over wat mijn studenten nu echt moeten en willen leren. En zo schuif ik langzaam een stukje op naar hun wereld.

DigiMe? Misschien een beetje dus, met nog elke dag een nieuwe ontdekking. Maar in elk geval wel Dígamé: zoals ze in het Spaans de telefoon opnemen. Hallo, vertel het maar….. Een uitnodiging aan de ander om aan te geven wat hij of zij nodig heeft om het eigen doel te bereiken. Waarin ik daarna kan ondersteunen, soms digitaal en soms met gewone taal; hoe zou je dit kunnen aanpakken? Waar kun je die informatie vinden? Zo blijf ik wat ik was; docent, maar dan een beetje 3.0.